Como era de esperar, poco a poco los medios de comunicación van dejando de comentar en primera instancia como está la situación en Ecuador tras el debastador terremoto que sufrieron hace unas semanas.
En la Delegación de Misiones de Ourense, nos hemos propuesto no hacer desaparecer de la "parrilla" de noticias esta situación y para ello contaremos, en la medida que le sea posible, con las palabras directas de Manolo Rodicio , misionero ourensano en Manta, que nos relatará de primera mano como están viviendo el día a día.
En la Delegación de Misiones de Ourense hemos abierto una cuenta para recaudar fondos para enviarles ayuda.
En la Delegación de Misiones de Ourense hemos abierto una cuenta para recaudar fondos para enviarles ayuda.
ABANCA
DIOCESIS DE OURENSE – Cuenta Misioneros
IBAN ES49 2080 5251 4730 0133 0272
CONCEPTO: Ayuda a Ecuador
Texto en castellano aquí
1 de maio de 2016
Van
pasando os días e as emocións que dirixen a vida tamén van
cambiando. Hoxe o risco máis grande é perder a esperanza. Os datos
oficiais son demoledores: 655 mortos, máis de 50 desaparecidos,
20.000 persoas sin fogar e 29.000 en albergues. 7.000 edificios
derruidos e máis de 2.500 afectados.
Baixo
a mirada a miña realidade e atopo a moita xente descorazonada.
“Padre, mi casita…”. Outros moitos optaron por recoller catro
cousiñas e “marchar al campo, con la familia” porque persiste o
medo e o traballo desapareceu. Hay moitas persoas incapaces de dormir
na propia casa. Incluso algún cura, non aguantou máis e, deixando
a parroquia, foise coa súa familia, buscando cariño e intentando
fuxir de realidades insoportables.
Medo,
parálisis, dolor… e ver que a realidade parece insuperable. ¿Qué
podemos decirlle a una familia que perdeu a algún ou algúns dos
seus seres queridos? ¿Qué decirlle a quén perdeu a casa ou o
negociño do que vivía? E sen embargo agradecen cada palaba de fe e
esperanza. Un militar viña onte mismo a reirar comida ó nos Centro
de Cáritas para un campamento de xente de máis de duascentas
persoas que tiveron que fuxir das casa en ruína e dicíanos: “Antes
que comida pido una palabra de fe y aliento de un sacerdote. Comida
podemos buscarla en otro lugar pero ese aliento solo ustedes pueden
darlo en nombre de Dios”...
¿E
nós? Intentando encontrar en Deus a fe e a forza que o noso pobo
demanda. Definitivamente deixamos o Templo da Dolorosa, a fermosa
conctedral que ten un futuro moi escuro. Os especialistas din que moi
riscoso estar nela porque as columnas cederon e a cúpula de formigón
e pedra, cedo ou tarde, caera… se non se fai algo estructural e
rápido.
E por
eso celebramos a Misa ó aire libre, no parque que hai diante do
templo. A lectura do Apocalipse deste domingo decíao clariño: “No
vi templo alguno en la ciudad, porque su templo es el Señor Dios”
(Ap 21,22) Non podo negar que cando escoitaba esto, pedíalle fe ó
Señor e pecha os ollos para que non brotasen as bágoas.
Volta
ó deserto, ás tendas. Tamén aí está Señor camiñando co seu
pobo.
Manolo
Rodicio. Manta
QUE BIEN PADRE MANOLO, SIGA ADELANTE CON SU TRABAJO Y ESA FE QUE TRANSMITE A TODOS LOS CIUDADANOS
ResponderEliminar